Saskia de Wit Tuin en landschap

info@saskiadewit.nl    06 4128 8022    Meeuwenlaan 108a2    1021 JM Amsterdam

Tuinen > Portfolio > villa santhage

Saskia de Wit, villa santhage, Saskia de Wit, villa santhage, Saskia de Wit, villa santhage, Saskia de Wit, villa santhage, Saskia de Wit, villa santhage,

Locatie: Den Haag
Oppervlakte: 1750 m2 incl. huis
In opdracht van: particulier
In samenwerking met: EdK architecten
Ontwerp: 2012
Uitvoering: niet uitgevoerd

Aanleiding

In 1864 werd de paardentramverbinding aangelegd tussen Den Haag en Scheveningen. Naar aanleiding daarvan werd enige jaren later in de duinen een villapark aangelegd, het Van Stolkpark, ontworpen doorJan David en Louis Paul Zocher. Op het hoogste punt van het glooiende terrein werd in 1907 voor Gustav Müller Villa Santhage gebouwd, ontworpen door architect L.J. Falkenburg. De vormgeving is een op de 18e-eeuwse Lodewijkstijlen teruggrijpende, conservatieve bouwtrant die in de periode rond 1910 opgang maakte. In de 20e eeuw is het pand in gebruik geweest als kantoorpand. Om er weer een woonhuis van te maken was een ingrijpende transformatie nodig.

Concept

Uitgangspunt voor de tuin is er een landschappelijke tuin van te maken, als verbinding tussen de Scheveningse Bosjes aan voorzijde en de duintuin aan achterzijde, zodat het huis in een oneindig landschap komt te staan.  Alleen de terrassen zijn formeel/gecultiveerd als overgang tussen huis en landschap. De landschappelijke tuin heeft een duinachtig reliëf met gras, en paden van gravel. Groepjes eiken en dennen staan verspreid in het gras. Grote kunstwerken staan vrij in het gras, o.a. om subtiel de grens met het buurkavel te markeren. Een zorgvuldige bewerking van het reliëf maakt het mogelijk zowel de bel-etage als het souterrain vanaf maaiveld toegankelijk te maken.

Terrassen

Drie terrassen van natuursteen platen liggen ingebed in parterres. Het centrale terras sluit aan op de monumentale trap vanaf de bel-etage. Een fietsenberging wordt als een grotto onder het terras geschoven. De parterres krijgen een hedendaagse vertaling van buxusbollen, ontleend aan het huidige huis van de opdrachtgevers. Twee terrassen aan weerszijden sluiten aan op de ruimtes in het souterrain. Het terras aansluitend op de keuken ligt verdiept, zodat het direct te betreden is vanaf de tuin, en heeft een trap naar het centrale terras. Dit terras is ook direct te betreden vanuit de fietsenberging, en kan dus dienst doen als een meer functioneel erfje. Achterin de tuin komt een zonneterras, vrij van het huis.

Grenzen

Aan de achterzijde vormt de tuin een vanzelfsprekende overgang met de achtergelegen duintuin. Aan weerszijden echter zijn harde grenzen: het appartementengebouw aan de noordzijde staat bijna op de erfgrens en de tuin aan de zuidzijde ligt enkele meters lager dan de tuin, van elkaar gescheiden door een keermuur. Door het reliëf in de tuin zo te manipuleren dat het grondvlak langs de muur lager wordt, doet de keermuur tevens dienst als wand. De bestaande kastanje komt hierdoor op een heuvel te staan. Langs de heuvel komt een hekwerk op de keermuur, waardoor de kastanje nog meer verbijzonderd wordt. Langs het appartementengebouw wordt de route de tuin in begeleid door een gesnoeide bomenhaag, waardoor het zicht wordt afgeschermd. Het dwingende karakter van het monumentale hek aan de voorzijde wordt verzacht door een wolkhaag die door het hek lijkt te kronkelen, zo binnen en buiten bij elkaar betrekkend.